1396/7/24
تعداد بازدید:
اگرچه تسلط بر قلمروهای گسترده، مسلمانان را به یکی از ابرقدرتهای سیاسی و نظامی جهان تبدیل کرد اما آنان را خارج از حوزهی مسائل سیاسی و نظامی با دو خطر بزرگ مواجه نمود که لازم بود با قدرت با آنها مقابله شود.
اولین خطر، تأثیرپذیری مسلمانان از فرهنگها، سنتها و شرایط اجتماعی گوناگون ملتهایی که فوج فوج به اسلام میپیوستند از طریق تعامل با آنان بود. در این شرایط باید کار علمی انجام میشد تا به مسلمانان تأکید شود تفکر و هویت تشریعی ویژهی برآمده از کتاب و سنت است که اصالت دارد. یک جنبش نرمافزاری اجتهادی لازم بود تا افقهای ذهن آنان را در این زمینه بگشاید تا بتوانند مشعل کتاب و سنت را همچون یک مجتهد بصیر و تلاشگرِ تیزهوش به دوش کشند؛ مشعلی که مجتهد میتواند برای استنباط هر مسئلهای در هر زمینهای از آن استفاده کند.همچنین باید هویت اسلامی کاشته و بذرهای اجتهاد پاشیده میشد. این همان کاری است که امام علی بن الحسین(ع) به آن مبادرت کرد.
دومین خطر، موج رفاهی بود که در پی آن فتوحات پردامنه، جامعهی اسلامی را فرا گرفته بود. امام علی بن الحسین این خطر را احساس و درمان آن را آغاز کرد. وی دعا را شالودهی این درمان قرار داد. این صحیفه سجادیهای که اکنون در دست توست نتیجهی آن تلاش است. در سیرۀ امام نقل شده که ایشان هر جمعه برای مردم خطبه میخواند و نصیحتشان میکرد، آنان را از گرفتار شدن به دنیا پرهیز میداد، به کارهای اُخروی تشویقشان میکرد و این قطعههای هنری و رنگارنگ دعا، حمد و ثنا را که تجسم بندگی خالصانۀ خداوند هستند، خود برایشان قرائت میکرد.